نخستین تجربه واکسیناسیون

از دیرباز آدمی علاقه خویش به واکسیناسیون را نزد همگان اشکار کرده است و اولین تلاش ها به قرن ها پیش برمی گردد. زمانی که بودائیان و هندوها در معرض دوزهای مشخصی از سم مار قرار می گرفتند و مصونیت نسبی پیدا می کردند.

اما نخستین گزارش رسمی که منجر به معرفی واکسیناسیون به جامعه پزشکی شد، به اواخر قرن هجدهم برمی گردد زمانی که آبله در اروپا باعث ۶۰ میلیون مرگ و میر شد.در همان زمان برخی اشخاص متوجه شدند اگر یکبار به آبله مبتلا شوند، دوباره به آن مبتلا نمی گردند.آن ها سعی کردند با استفاده از مواد حاصل از خراشیدن زخم افراد مبتلا به آبله و وارد کردن آن به پوست خود و ابتلا به نوع خفیف این بیماری خود را در برابر شکل شدید بیماری ایمن کنند.این کار که تحت عنوان آبله کوبی مشهور بود به گوش ادوارد جنر پزشک انگلیسی هم رسید . او همچنین قبل تر مطالبی از بیماران دهکده اش شنیده بود ، آن ها بر این باور بودند که دامدارانی که از گاوهایشان آبله گاوی می گیرند، به آبله مبتلا نمی شوند.جنردر ۱۴ ماه می ۱۷۹۶ کوشید با خراشیدن زخم های  یک دامدار مبتلا به ابله گاوی و تلقیح آن به داخل بازوی پسری هشت ساله به نام جیمز فیپس در او ایمنی ایجاد کند.۶ هفته بعد مواد حاصل از ابله انسانی را به بازوی فیپس زد و او به ابله انسانی مبتلا نشد.

روش او از واکسینا- نام لاتین ابله- گرفته شد و تحت عنوان واکسیناسیون شناخته شد. جنر بعد از انجام این روش در ۲۳ نفر دیگر، گزارشی از کارهایش در سال ۱۷۹۸ منتشر کرد.